Vilja tit hoyra kvæði mítt,
vilja tit orðum trúgva,
um hann Ólav Trygvason,
hagar skal ríman snúgva.
Glymurdansur í høll,
dans, sláið ring,
glaðir ríða noregsmenn
til hildarting.
Kongurin letur snekkju smíða,
har á sløttum sandi,
Ormurin Langi størstur var,
sum gjørdist á Noregslandi.
Knørrur varð bygdur á Noregslandi,
gott var í honum evni,
átjan alin og fjøruti
var kjølurin millum stevna.
Forgyltir vóru báðir stavnar,
borðini vóru blá,
gyltan skjøldur í toppi hevði,
sum søgur ganga frá.
Kongurin situr á hásæti,
talar við sínar dreingir:
“Vit skulu sigla tann salta sjógv,
tað havi eg hugsað leingi.”
“Berið nú fram tey herklæði,
við brynju og blonkum brandi,
síðani leggja frá landi út,
og sigla frá Noregslandi.”
Fróir og glaðir sveinar mæltu:
“Harri, vit skulu tær fylgja,
umenn tú fert í frið ella stríð,
vit óttast ei bratta bylgju.”
Har kom maður av bergi oman,
við sterkum boga í hendi:
“Jallurin av Ringaríki,
hann meg higar sendi.”
Kongurin so til orða tekur,
bæði við gleði og gamni:
“Sig mær tað, tú ungi maður,
hvat ert tú nevndur á navni?”
“Einar skalt tú nevna meg,
væl kann boga spenna,
Tambar eitur mín menski bogi,
ørvar drívur at renna.”
“Hoyr tú tað, tú ungi maður,
vilt tú við mær fara?
Tú skalt vera mín ørvagarpur,
Ormin at forsvara.”
Gingu teir til strandar oman,
ríkir menn og reystir,
lunnar brustu, og jørðin skalv,
teir drógu knørr úr neysti.
Vundu upp síni silkisegl,
út í havið ganga,
so er sagt, at kongurin,
hann stýrdi Orminum Langa.
Hetta frættist víða um lond,
at noregsmenn, teir sigldu,
Danimarks kongur og Svøríkis kongur
ráðini saman hildu.
Danimarks kongur og Svøríkis kongur
ganga saman í ráð,
hvussu teir skulu Noregs kong
skjótt av døgum fá.
Senda boð til Eirik Jall,
vænur er borin til evna,
hann skal fylgja í ferðini við,
sín faðirs deyð at hevna.
Eirikur gongur for kongar inn,
við svørð og reyðum skjoldi:
“Ólavur kongur av Noregi
mín faðirs deyða voldi.”
Jallurin stendur á hallargólvi,
blankt bar spjót í hendi:
“Ólavur kongur síggja skal,
eg hvast mót hvøssum vendi.”
Gingu teir til strandar oman,
fagurt var tað lið,
Danimarks kongur og Svøríkis kongur
og Eirikur jall tann triði.
Tríggir gingu skipaflotar
út av Oyrarsundi,
Jarnbardur á odda sigldi,
jallurin stýra kundi.
Danimarks kongur til orða tekur,
letur so orðini greiða:
“Hann, ið Ormin Langa tekur,
skal hann við ognum eiga.”
Eirikur hugsar við sjálvum sær:
Tó at tú manst tað royna,
tú tekur ikki Ormin Langa
við danskari makt aleina.”
Mælti tað Svøríkis kongurin,
heldur á brýndum knívi:
“Eg skal Ormin Langa taka,
umenn tað kostar lívið.”
Eirikur stendur á bunkanum,
klæddur í skarlak reyð:
“Tú tekur ikki Ormin Langa,
fyrr síggi eg tín deyð.”
Eirikur talar til sínar menn:
“Kempum munnu vit møta,
standið væl og manniliga,
tí blóðig verður gøta.”
“Noregsmenn á kongsins knørr
kunnu væl beita knív,
ganga fram í hørðum stríð,
ella lata lív.”
Eirikur talar til Finn hin Lítla:
“Tú skalt hjá mær standa,
tú skalt verja sjálvan meg,
umenn eg komi í vanda.”
Løgdu teir á sundið út,
bíðaðu har so leingi,
longdust eftir norskum knørri,
at berjast mót Noregs kongi.
Løgdu teir skip við oynna inn,
ætlaðu sær at vinna,
hildu vakt bæði nátt og dag,
norðmenn vildu teir finna.
