“Leggið nú skip í stríðið fram,
segl á bunka strúka,
tað skal síggjast, at noregsmenn,
teir kunnu væl svørðini brúka.”

Úlvur Reyði í stavni stendur,
gott var í honum evni:
“Leggið ei Ormin longur fram,
enn hann hevur longri stevni.”

Kongurin stendur í lyfting aftur,
í skarlak var hann klæddur:
“Nú síggi eg, mín stavnamaður
er bæði reyður og ræddur.”

“Kongur, tú sást meg aldri so ræddan,
eg tordi væl á at herja,
goym tú lyfting so væl í dag,
sum eg skal stavnin verja.”

Vreiður var tá kongurin,
Úlvur til orða tekur:
“Blíðka teg aftur, harri mín,
tí vreiði upp angur vekur.”

Ólavur stendur á bunkanum,
talar til sínar menn:
“Hvør eigur hesi nógvu skip,
eg kenni tey ikki enn.”

Svaraði Torkil, kongsins bróðir,
mælir av tungum inna:
“Danimarks kongur og Svøríkis kongur
vilja tín deyða vinna.”

“Ræddir eru danskir menn
mót norðmonnum at ganga,
betur var teimum heima at sitið,
tann fuglaflokk at fanga.”

“Betur kunnu svenskir menn
teir offurbollar strúka,
enn at nærkast okkum so,
at blóðigt svørð skal rúka.”

Ólavur gekk í lyfting upp,
ræður hann upp at hyggja:
“Hvør eigur hesi stóru skip,
við Ormsins bakborð liggja?”

Svaraði Herningur, kongsins svágur,
letur so orðini falla:
“Tey eigur Eirikur Hákunsson,
hann ber ein yvir allar.”

Til tað svaraði Ólavur kongur,
frá man frættast víða:
“Skarpur verður hildarleikur,
tá norðmenn mót norskum stríða.”

Svøríkis kongur mót Ólavi legði
eina morguntíð,
tað var sum í bál at líta,
skeiðir dundu í.

Høgdu og stungu noregsmenn,
bæði við svørði og spjóti,
títt so fullu teir svensku menn,
sum grasið fýkur av gróti.

Svøríkis kongur rópar hátt,
biður teir undan flýggja:
“Eg havi mist mítt mesta fólk,
tað voldir mær sorg at síggja.”

Danimarks kongur trokar fram,
ætlar sær at vinna,
norðmenn tóku mót honum fast,
teir donsku menn at tynna.