Roykur stóð til skýggja upp,
reytt var sund at síggja,
so var sagt, at danskir menn,
teir máttu undan flýggja.

Eirikur leggur mót Ormi fram
við bjørtum brandi í hendi:
“Ikki skal Ólavur rósa av,
at eg frá honum vendi.”

Løgdu teir knørr við knarrarborð,
hvørgin vildi flýggja,
høvur og kroppar í havið tumla,
øgiligt var at síggja.

Einar stendur í krapparúmi
við Tambarboga, teir kalla,
hvørja ferð pílur av boga dreiv,
tá mundi ein maður falla.

Einar spenti Tambarboga,
pílurin streingin strongdi,
hann fleyg yvir jalsins høvur,
róðurknappin sprongdi.

Einar spenti á øðrum sinni,
ætlaði jall at fella,
pílur fleyg millum arms og síðu,
einki var jalli at bella.

Eirikur talar til Finn hin lítla:
“Eg skal spyrja teg nakað,
hvør er hann, við skørpum skotum
ætlar meg at raka?”

Til tað svaraði Finn hin Lítli,
blóðigar vóru hendur,
“Tað er hasin stóri maður,
í krapparúmi stendur.”

Jallurin mælir á øðrum sinni:
“Tað vil eg tær ráða,
skjót tú handa stóra mann,
nú stendur mítt lív í váða.”

“Manninum kann eg einki gera,
hann er ikki feigur,
bogastreingin stilli eg á,
tí maðurin eydnu eigur.”

Einar spenti á triðja sinni,
ætlaði jall at raka,
tá brast strongur av stáli stinna,
í boganum tók at braka.

Allir hoyrdu streingin springa,
kongur seg forundrar:
“Hvat er tað, á mínum skipi
so ógvuliga dundrar?”

Svaraði Einar Tambarskelvi,
kastar boga sín:
“Nú brast Noreg úr tínum hondum,
kongurin, harri mín.”

“Í Harrans hond mítt ríki stendur
og ikki í Tambarboga,
tak tær ein av mínum bogum,
vita, hvat teir duga.”

“Veikir eru kongsins bogar,”
Einar ræður at svara,
“eg skal taka upp skjøld og svørð,
og høgg skal eg ikki spara.”

Enn stóð fólk í báðum stavnum,
man meg rætt um minnast,
syrgiligt var á miðjum skipi,
tí har tók fólk at tynnast.

Eirikur sprakk á Ormin upp,
væl bar brand í hendi,
Herningur leyp úr lyfting niður,
aftur mót honum vendi.

Bardust teir á miðjum skipi,
vil eg frá tí greiða,
øvigur mátti jallurin leypa
aftur á Jarnbard breiða.

Jallurin valdi sær reystar garpar,
fáir finnast slíkir,
snarliga aftur á Ormin sprakk,
tá mátti Herningur víkja.